معرفی کتاب مبانی مبارزه خشونت‌پرهیز

«خشونت‌پرهیزی راهکاری نیست که ضعیفان به آن متوسّل شوند، بلکه به‌راستی نوعی از توانمندی را می‌طلبد که کم‌یاب است. خشونت‌پرهیزی اجتناب از چیزی نیست بلکه درگیرکردنِ نیرویی واقعاً موجود در پیکار است.»

این‌ها را مایکل نِیگلِر، کنش‌گرِ شناخته‌شده‌ی صلح در کتاب مبانی مبارزه خشونت‌پرهیز نوشته است. او در این کتاب الگویی گام به گام برای استفاده‌ی خلّاقانه از خشونت‌پرهیزی ارائه می‌دهد. استفاده از خشونت‌پرهیزی به چه منظور؟ به‌منظورِ مواجهه با هر مُعضلی و به‌منظورِ برپاساختنِ جنبش‌های تحوّل‌خواه که قادر به بازسازیِ جامعه از اساس و بنیادِ آن باشند.

نِیگلِر برخی اشتباهاتِ تاکتیکیِ خاص را شناسایی می‌کند که مبارزاتِ خشونت‌پرهیزِ ناموفّق (نظیر تظاهراتِ میدانِ تیانانمن و کارزار “اِشغال”) مرتکب شده‌اند. او همچنین ایستادگی‌های خشونت‌پرهیزِ موفق از اطراف و اکنافِ جهان را روایت می‌کند، که مثالی از آلمانِ نازی نیز در میانِ آ نها هست؛ و نشان می‌دهد که خشونت‌پرهیزی چیزی بیش از یک تاکتیک است؛ خشونت‌پرهیزی شیوه‌ای برای زیستن است که همه‌ی عرصه‌های زندگیِ ما را غنا می‌بخشد.

بریده‌ای از کتاب

قرن بیستم برای ما میراثی دوگانه بر جای نهاد. از یک سو، این قرن عصر قساوت‌ها و خشونت‌هایی عظیم بوده است؛ از سویی دیگر، و شاید هم به سبب همان کوره‌ی حوادث خشونت‌آمیز، طی این قرن با ظهور نوع تازه‌ای از قدرت مواجه بوده‌ایم، یعنی با قدرتِ “خشونت‌پرهیزی” که قادر است بشریت را به آینده‌ای به‌مراتب بهتر رهنمون سازد. شاید هم بیانِ دقیقتر این باشد که خشونت‌پرهیزی نوع تازه‌ای از قدرت نیست بلکه نیرویی کهن است که در این عصر، کاربردهای تازه‌ای یافته است. مهاتما گاندی قدرتِ خشونت‌پرهیزی را در آزادسازیِ هند از حاکمیتِ استعماریِ بریتانیا به نمایش گذارد و مارتین لوتر کینگ آن را برای رهاییِ رنگین‌پوستان از برخی ستم‌ها و تعدّیاتی که در ایالات متحده‌ی آمریکا بر آنها می‌رفت، به کار گرفت.