معرفی کتاب ابرقدرت ریاکار

ایالات متحده‌ی آمریکا ضامن دمکراسی و حقوق بشر به شمار می‌رود. ولی دفاع از این «ارزش‌ها» تنها یک روی سکه است. بر روی دیگر آن یک سیاست بی‌رحمانه‌ی مبتنی بر قدرت وجود دارد. با این حال افسانه‌ی آمریکایی هژمون از خود گذشته کارگر می‌افتد. از جمله به این دلیل که رسانه‌های ما اغلب معیارهایی دوگانه به کار می‌برند.

میشائیل لودرس نشان می‌دهد که چه ساده می‌توان افکار عمومی را با مدیریت هدفمند افکار فریب داد. دیروز در جنگ عراق، امروز در تقابل با ایران، روسیه و چین. ولی ایالات متحده یک ابرقدرت رو به افول است – اروپا باید یاد بگیرد که منافعش را خودش نمایندگی کند. ما نمی‌توانیم در بلند مدت از پس هزینه‌های نقش شریک کوچکتر واشنگتن بربیاییم.

بریده‌ای از کتاب

ایالات متحده‌ی آمریکا یک هژمون از خود گذشته نیست، بلکه یک امپراتوری است. و یک امپراتوری اساساً سیاستی امپریالیستی را دنبال می‌کند. این بدین معنی است که دشمنان یا رقبای صحنه‌ی قدرت سیاسی باید حتی المقدور تضعیف یا نابود شوند، حتی اگر لازم بود با توسل به براندازی، تحریم یا دخالت نظامی. تمجید از بایدن و معاون اولش – با تیتر «امید»- تا آنجا که نشانه‌ی نفسی به آسودگی بابت انتخاب نشدن ترامپ است قابل درک است. اما آیا مشکل فقط ترامپ بود؟ آیا واقعا خساراتی که دولت بوش با «جنگ علیه تروریسم» به بار آورد کمتر از آن‌هایی است که دولت ترامپ مسئولشان بود؟ آیا دولت اوباما نبود که جنگ با استفاده از پهپادها را، بی‌توجه به قربانیان پرشمار غیرنظامی‌اش، از نظر اجتماعی به پدیده‌ای قابل قبول تبدیل کرد؟ و جاسوسی سایبری را حتی از متحدان، در حد تلفن صدراعظم آلمان، به سطحی جدید افزایش داد؟ و حملات سایبری را، مثلاً علیه ایران؟ و به وضوح نشان داد که ایالات متحده‌ی آمریکا حتی با رئیس جمهوری تا این حد محبوب، خود را بالاتر از قوانین بین‌المللی می‌داند؟