پی‌نویس‌های قسمت بیست و چهارم «امپراتوری USA» نوشته‌ی دانیله گانزر که در پادکست بیبلیوکست منتشر شده است و می‌توانید آن را از اینجا بشنوید:
۴۰۴. بر این اساس لازم بود هزینه‌های نظامی ایالات متحده را افزایشی چشمگیر داده و مدرن‌ترین تسلیحات را خریداری کنند، چرا که ارتش ایالات متحده باید قادر می‌بود همزمان در کشورهای متعدد بجنگد. به گفته‌ی نویسندگان «این روند تحولات… ولی احتمالا زمانبر خواهند بود، اگر واقعه‌ای فاجعه‌بار و شتاب‌دهنده رخ ندهد – چیزی مانند یک پرل هاربر جدید».
پروژه‌ی قرن جدید آمریکایی: بازسازی سامانه‌های دفاعی آمریکا (واشنگتن، سپتامبر ۲۰۰۰، ص۴ و ۵۱
Project for the New American Century: Rebuilding Americas Defenses (Washington September 2000), S. IV und 51.
۴۰۵. در شامگاه آن روز، به گزارش خبرنگار آمریکایی باب وودوارد، رئیس جمهور جرج بوش در دفتر خاطراتش نوشت: «امروز پرل هاربر قرن ۲۱ رخ داد.»
باب وودوارد: بوش در جنگ (پاکِت بوکس ۲۰۰۳)، ص. ۳۷
Bob Woodward: Bush at War (Pocket Books 2003), S. 37.
۴۰۶. کین و همیلتون، با همکاری مورخی به نام فیلیپ زلیکو روایت رسمی حمله‌ی تروریستی را نوشته، و در ۲۲ جولای ۲۰۰۴ گزارش نهایی ۵۶۷ صفحه‌ای خویش را ارائه کردند. در این گزارش آنها روایت پیشتر از سوی رئیس جمهور بوش عرضه شده‌ی غافلگیری را تأیید کردند، که بر اساسش حملات تروریستی به فرمان شهروند سعودی، اسامه بن لادن در افغانستان برنامه‌ریزی و توسط ۱۹ تروریست مسلمان متعلق به شبکه‌ی القاعده اجرا شده بود. این حملات ایالات متحده را کاملا غافلگیر کرده بودند.
توماس کین (رئیس) و لی همیلتون (معاون): گزارش کمیسیون یازده سپتامبر. گزارش نهایی کمیسیون ملی حملات تروریستی علیه ایالات متحده (نورتون ۲۰۰۴)
Thomas Kean (Chair) und Lee Hamilton (Vice Chair): The 9/11 Commission Report. Final Report of the National Commission on Terrorist Attacks upon the United States (Norton 2004).
۴۰۷. فیلیپ زلیکو مورخ بعدها تلاش کرد این شیوه‌ی شگفت‌آور را توجیه کند، به این شکل که اعلام کرد «سیا به ما اجازه‌ی دسترسی مستقیم به زندانی‌ها نداد». اما این شیوه در تحقیقات تاریخی مجاز نیست. هر شکنجه‌گری می‌تواند کتابی بنویسد و در آن هر چیزی ادعا کند، با این ارجاع که قربانیان شکنجه‌اش آن را تأیید می‌کنند. از آنجا که بر مبنای اقرارات تحت شکنجه استوار است، گزارش کین، همیلتون و زلیکو قابل اعتماد نیست.
کمیسیون یازده سپتامبر و شکنجه: چگونه اطلاعات به دست آمده با واتربردینگ و بازجویی‌های خشن بخش اعظم گزارش کمیسیون یازده سپتامبر را شکل می‌دهند. دمکراسی ناو، ۷ فوریه ۲۰۰۸
The 9/11 Commission & Torture: How information gained through waterboarding & harsh interrogations form major part of 9/11 Commission Report. Democracy Now, 7. Februar 2008.
۴۰۸. دیوید ری گریفین، الهیات‌دانی که درباره‌ی یازده سپتامبر تحقیقات مفصلی انجام داده است به اعتراض گفت: «کمیسیون یک مشکل ناخوشایند را – توضیح این که چگونه WTC7 توانسته عملا سقوط آزاد کرده و فروبریزد – اینگونه دور زد، که خیلی راحت اصلا به فروریختن این ساختمان اشاره نکرد.»
دیوید ری گریفین: گزارش کمیسیون یازده سپتامبر. حذفیات و تحریفات (آلیو برنچ پرس ۲۰۰۵)، ص.۲۸
David Ray Griffin: The 9/11 Commission Report. Omissions and Distortions (Olive Branch Press 2005), S. 28.
۴۰۹. کلیلند به اعتراض گفت که «این باید به یک رسوایی ملی تبدیل می‌شد»، و در دسامبر ۲۰۰۳ از عضویت در کمیسیونی که کین و همیلتون رهبری‌اش را بر عهده داشتند استعفا داد، زیرا نمی‌خواست در لاپوشانی همدست باشد.
اریک بولرت: رئیس جمهور باید شرمنده باشد. سالون، ۲۲ نوامبر ۲۰۰۳
Eric Boehlert: The president ought to be ashamed. Salon, 22. November 2003.
۴۱۰. همراه با کین، او کتاب دیگری منتشر کرد که در آن اعتراف کرد، که تحقیقاتشان «محکوم به شکست بود»، زیرا دسترسی به اسناد اشخاص مهمی برای آنها ناممکن شده بود. این بدین معناست که امروزه هیچ تحقیقات رسمی معتبری از سوی ایالات متحده درباره‌ی حملات تروریستی یازده سپتامبر ۲۰۰۱ وجود ندارد.
اوان سولومون با لی همیلتون مصاحبه می‌کند: یازده سپتامبر: حقیقت، دروغ‌ها و توطئه. سی‌بی‌سی نیوز، ۲۱ آگوست ۲۰۰۶. همچنین: توماس کین و لی همیلتون: بی‌سابقه. داستان درون کمیسیون یازده سپتامبر (گروه انتشاراتی ناپف دابلدی ۲۰۰۶). قس. همچنین: دیوید ری گریفین: گزارش کمیسیون یازده سپتامبر. حذفیات و تحریفات (آلیو برنچ پرس ۲۰۰۵)
Evan Solomon interviews Lee Hamilton: 9/11: Truth, lies and conspiracy. CBC News, 21. August 2006. Sowie: Thomas Kean und Lee Hamilton: Without Precedent. The inside Story of the 9/11 Commission (Knopf Doubleday Publishing Group 2006). Vgl. auch: David Ray Griffin: The 9/11 Commission Report. Omissions and Distortions (Olive Branch Press 2005).
۴۱۱. فیتس گزارش می‌دهد: «چیزی که در محل زندگی‌ام در یک ماه پس از حملات متوجه شدم، این بود که آفریقایی-آمریکایی‌ها حملات را به کل متفاوت از سفیدها می‌دیدند. سفیدها سفت و سخت باور داشتند که به ما حمله شده بود. ولی آفریقایی-آمریکایی‌ها می‌دانستند که داستان تمامش بودار است.» چنان که فیتس در سال ۲۰۱۸ توضیح داد، تازه با گذشت زمان بود که بی‌اعتمادی در میان سفیدپوست‌ها نیز بالا گرفت. «آنها متوجه شدند که یک جای کار می‌لنگد.»
مصاحبه‌ی توماس مایر با کاترین آستین فیتس: شارتر، یازده سپتامبر، کلاهبرداری مالی، و داستان گیدئون. دِ پرزنت ایج، دسامبر ۲۰۱۸، ص.۱۳
Interview of Thomas Meyer with Catherine Austin Fitts: Chartres, 9/11, Financial Fraud, and the story of Gideon. The Present Age, Dezember 2018, S. 13.
۴۱۲. فیتس می‌گوید: «من تلویزیون ندارم. ولی آن وقت‌ها توجهم به این مسأله جلب شد، که آدم‌هایی که تلویزیون داشتند و مدام تماشا می‌کردند، خیلی راحتتر روایت رسمی را باور می‌کردند.»
مصاحبه‌ی توماس مایر با کاترین آستین فیتس: شارتر، یازده سپتامبر، کلاهبرداری مالی، و داستان گیدئون. دِ پرزنت ایج، دسامبر ۲۰۱۸، ص.۱۳
Interview of Thomas Meyer with Catherine Austin Fitts: Chartres, 9/11, Financial Fraud, and the story of Gideon. The Present Age, Dezember 2018, S. 13.
۴۱۳. ریچارد کلارک، که در شورای امنیت ملی در کاخ سفید مسئول عملیات‌های ضدتروریستی بود، به یاد می‌آورد، که در جریان حملات با فرمانده‌ی ستاد کل، ریچارد مایرز تماس گرفته بود، تا از او درباره‌ی وضعیت پدآفند هوایی سؤال کند. در پاسخ، مایرز به او درباره‌ی رزمایش در جریان اطلاع داده و گفته بود: «اصلا تصویر خوبی نیست دیک. ما وسط ویجیلنت واریِر (جنگجوی هشیار)گیر افتادیم، یه تمرین نوراد.»
ریچارد کلارک: برابر تمام دشمنان. درون جنگ آمریکا علیه ترور (فری پرس ۲۰۰۴)، ص.۵
Richard Clarke: Against all Enemies. Inside America’s War on Terror (Free Press 2004), S. 5.
۴۱۴. اداره‌ی فدرال هوانوردی در ساعت ۸:۳۷ با نیدز تماس گرفته و درخواست کمک کرد: «ما یک مشکل داریم. یک هواپیمای ربوده شده دارد به سمت نیویورک می‌رود. آنجا چند تا هواپیمای جنگنده‌ی اف۱۶ بلند کنید و به ما کمک کنید.» در پاسخ افسر نیدز، جرمی پاول گفت: «این اتفاق در جهان واقعی است یا یک تمرین؟» که FAA جواب داد: «این تمرین نیست. این یک آزمایش نیست.»
توماس کین: گزارش کمیسیون یازده سپتامبر (نورتون اند کمپانی ۲۰۰۴)، ص.۲۰
Thomas Kean: The 9/11 Commission Report (Norton and Company 2004), S. 20.
۴۱۵. نوراد نتوانست مانع از آن شود که نخستین هواپیمای مسافربری، شماره‌ی ۱۱ امریکن ایرلاینز، که در ساعت ۷:۵۹ از بوستون برخاسته بود، خود را در ساعت ۸:۴۶ به برج شمالی بکوبد. ظاهرا زمان هشدار زیاده کوتاه بوده است. به ادعای گزارش کین، نوراد تازه در ساعت ۸:۳۸ از هواپیماربایی مطلع شده بود. ولی پرواز ۱۷۵ یونایتد ایرلاینز هم، که یک ربع بعد به برج جنوبی اصابت کرد، توسط نوراد رهگیری نشد. پس از آن تقریبا ۴۰ دقیقه دیگر نیز گذشته بود که پرواز شماره‌ی ۷۷ امریکن ایرلاینز در ساعت ۹:۳۷ به پنتاگون برخورد کرد. باز هم نوراد هواپیما را رهگیری نکرد. پرواز شماره‌ی ۹۳ یونایتد ایرلانیز هم، که در ساعت ۱۰:۰۳ در شنکسویل سقوط کرد، رهگیری نشده بود. این یک شکست کامل برای پدآفند هوایی بود.
ساعت‌ها از: توماس کین: گزارش کمیسیون یازده سپتامبر (نورتون اند کمپانی ۲۰۰۴)، ص.۳۲
Zeitangaben aus: Thomas Kean: The 9/11 Commission Report (Norton and Company 2004), S. 32.
۴۱۶. کمیسیون تحقیق در این باره از ژنرال رالف ابرهارت، فرمانده‌ی نوراد پرسش کرد. نماینده‌ی کنگره، تیموتی رومر، عضو کمیسیون تحقیق یازده سپتامبر، در ۱۹ ژوئن ۲۰۰۴ از ژنرال نیروی هوایی پرسید: «چه کسی مسئول هماهنگی تمرینات رزمی در ۱۱ سپتامبر و نظارت بر آنها بود؟» ولی ژنرال از پاسخگویی به این پرسش مهم سر باز زد و جواب داد: «پاسخی ندارم.»
مایکل روپرت: گذر از روبیکون (نیو سوسایتی پابلیشرز ۲۰۰۴)، ص.۳۹۴
Michael Ruppert: Crossing the Rubicon (New Society Publishers 2004), S. 394.
۴۱۷. به گفته‌ی کین «نمایندگان FAA و نوراد نسخه‌ای از یازده سپتامبر ارائه کرده‌اند که واقعیت ندارد. تا به امروز هم نمی‌دانیم، که چرا نوراد چیزی را به ما گفته که به ما گفت… با حقیقت فاصله‌ی بسیار داشت.»
کوین برت: واقعیت جهاد: مبارزه‌ی حماسی من علیه دروغ بزرگ یازده سپتامبر (پروگرسیو پرس ۲۰۰۷)، ص.۲۰
Kevin Barrett: Truth Jihad: My Epic Struggle Against the 9/11 Big Lie (Progressive Press 2007), S. 20.
۴۱۸. این دستورالعمل در سال ۲۰۰۱ پیش از حملات تروریستی بیش از ۶۰ بار بدون هیچ مشکلی کار کرده بود، و پس از یازده سپتامبر هم. این یک روال عادی بود. تنها در روز سه‌شنبه، در ۱۱ سپتامبر، از کار افتاد. شولتس نتیجه می‌گیرد که «این تنها زمانی ممکن است که کسی در این مکانیسم دست برده باشد» و می‌افزاید، که اسامه بن لادن نمی‌توانسته این کار را کرده باشد.
سرهنگ دوم بازنشسه یوخن شولتس: شکست پدآفند هوایی. نوویسو، ۳۰ ژانویه ۲۰۱۱
Oberstleutnant a.D. Jochen Scholz: Das Versagen der Luftabwehr. Nuoviso, 30. Januar 2011.
