پی‌نویس‌های قسمت یازدهم «امپراتوری USA» نوشته‌ی دانیله گانزر که در پادکست بیبلیوکست منتشر شده است و می‌توانید آن را از اینجا بشنوید:
۱۵۳. فیشر می‌نویسد: «از آنجا که آلمان خواهان جنگ اتریش و صربستان بود، رویای آن را در سر داشت و از آن حمایت می‌کرد، و همچنین با تکیه بر برتری نظامی نیروهای آلمان در سال ۱۹۱۴ آگاهانه ترتیبی داد تا کار به درگیری با روسیه و فرانسه بکشد، رهبری امپراتوری آلمان بخش اعظم مسئولیت تاریخی شعله‌ور شدن آتش جنگی همه جانبه را به عهده داشت. این که آلمان در آخرین لحظات تلاش کرد از بروز فاجعه جلوگیری کند نیز از بار این مسئولیت نمی‌کاهد.»
فریتس فیشر: دست‌اندازی به قدرت جهانی. سیاست معطوف به جنگ آلمان قیصری ۱۹۱۴/۱۸ (دروسته ۱۹۶۴)، ص.۹۷
Fritz Fischer: Griff nach der Weltmacht. Die Kriegszielpolitik des kaiserlichen Deutschland 1914/18 (Droste 1964), S. 97.
۱۵۴. «در این روایت سلاحی به عنوان آلت جرم به مثابه مدرکی غیر قابل انکار وجود ندارد، یا به عبارت دقیق‌تر: این سلاح در دست تک تک بازیگران اصلی وجود دارد. به این ترتیب درگرفتن جنگ یک تراژدی بود، نه یک جنایت.» کلارک معتقد است که کشورهای اروپایی «همچون یک خوابگرد» سکندری خوران به جنگ جهانی اول وارد شدند.
کریستوفر کلارک: خوابگردها. چگونه اروپا وارد جنگ جهانی اول شد (دویچه فرلاگزآنشتالت ۲۰۱۳)، ص.۷۱۶
Christopher Clark: Die Schlafwandler. Wie Europa in den Ersten Weltkrieg zog (DVA 2013), S. 716.
۱۵۵. دوچرتی و مک‌گرگور می‌نویسند: «برای چیزی حدود یک قرن با موفقیت پنهان نگاه داشته می‌شود که چگونه همه چیز آغاز شد و چرا جنگ عامدانه و در حالی که نیازی نبود پس از سال 1915 نیز ادامه یافت. تاریخ به دقت تحریف شده تا بر این واقعیت که مسئول وقوع جنگ بریتانیا بود و نه آلمان سرپوش نهاده شود.» مدت‌ها قبل از سوء قصد سارایوو، مسیر منتهی به جنگ از سوی انگلیسی‌ها آماده شده بود. پس از پایان جنگ «بریتانیای کبیر، فرانسه و ایالات متحده تقصیر جنگ را به کلی به گردن آلمان انداختند. برای توجیه چنین حکمی اسناد و گزارش‌هایی نابود، مخفی و جعل شدند.»
جری دوچرتی و جیم مک‌گرگور: تاریخ پنهان: ریشه‌های محرمانه‌ی جنگ جهانی اول (مین‌استریم پابلیشینگ ۲۰۱۳)، مقدمه
Gerry Docherty und Jim Macgregor: Hidden History: The Secret Origins of the First World War (Mainstream Publishing 2013). Einleitung.
۱۵۶. وام‌هایی که ایالات متحده به ارزش بیش از چهار میلیارد دلار به کشورهای عضو تفاهم مثلث اعطا کرد از اهمیت استراتژیک بالایی برخوردار بودند. همینطور صادرات صنایع تسلیحاتی ایالات متحده، از جمله سلاح و مهمات. روزنامه‌ی هندلزبلات صدسال پس از آغاز جنگ در سال ۲۰۱۴ نوشت: «از نظر اقتصادی جنگ برای آمریکا یک موهبت بود». چرا که تجارت کالاهای جنگی «از این کشور یک قدرت جهانی ساخت. هیچ ملت دیگری از درگیری‌ها این اندازه سود نکرد.»
تورستن گیرش: ایالات متحده‌ی آمریکا: سودجوی بزرگ جنگ جهانی. هندلزبلات، ۲۳ آگوست ۲۰۱۴
Thorsten Giersch: USA: Der große Profiteur des Weltkriegs. Handelsblatt, 23. August 2014.
۱۵۷. فریدریش بر این باور است که بدون جریان مداوم اسلحه و مهمات از سوی ایالات متحده، بریتانیای کبیر، فرانسه و روسیه جنگ را در ۱۹۱۵ باخته بودند. «برای تفاهم مثلث پس از 3 ماه ایالات متحده در حکم ستون فقرات در جنگ منابع و ملزومات جنگی ستون فقرات اقتصاد ایالات متحده بود. مطمئناً بدون جنگ اروپایی امکان زندگی برایشان فراهم بود، شاید نه به عنوان چیزی که به این واسطه به آن تبدیل شدند، ولی جنگ بدون ایالات متحده نمی‌توانست ادامه پیدا کند. ناچار در هم می‌شکست. آمریکایی‌ها قدرت کلیدی را تشکیل داده بودند، خیلی پیشتر از آنکه حتی یک سرباز پا بر خاک اروپا گذاشته باشد.»
یورگ فریدریش: ۱۴/۱۸: مسیر ورسای (پروپیلئن ۲۰۱۴)، ص.۶۷۷ و ۶۸۲
Jörg Friedrich: 14/18: der Weg nach Versailles (Propyläen 2014), S. 677 und 682.
۱۵۸. در 1917 سازمان جنگ بریتانیا از جی.پی. مورگان و دیگر بانک‌های آمریکایی ۲.۵ میلیارد دلار دریافت کرده بود، و پس از پایان جنگ در 1919 بریتانیای کبیر به تنهایی مبلغ آن زمان مبهوت کننده‌ی ۴.۷ میلیارد دلار به بانک‌های آمریکایی بدهکار بود. در همان زمان بانک‌های آمریکایی به آلمان وام‌هایی به ارزش تنها 27 میلیون دلار اعطا کرده بودند.
اولیور استون و پیتر کوزنیک: تاریخ نانوشته‌ی آمریکا (اولشتاین ۲۰۱۶)، ص.22
Oliver Stone und Peter Kuznick: Amerikas ungeschriebene Geschichte (Ullstein 2016), S. 22.
۱۵۹. سناتور نای از مخالفان سرسخت عملیات نظامی آمریکا در کشورهای خارجی بود. وی خردمندانه اظهار داشت: «وقتی این تحقیقات سنا به پایان برسد، در خواهیم یافت که جنگ و تدارک برای جنگ هیچ ربطی به شرافت و دفاع از ملت ندارد، بلکه به سود عده‌ای بسیار اندک مربوط است.»
اندرو گلاس: سناتور نای به «سوداگران مرگ» می‌تازد. پولیتیکو، ۳ سپتامبر ۲۰۱۶
Andrew Glass: Senator Nye assails ›Merchants of Death‹. Politico, 3. September 2016.
۱۶۰. بنا بر اظهارات یکی از کارمندان شرکت آمریکایی کلت به کمیته‌ی تحقیق تحت ریاست سناتور نای، فروش اسلحه در طول جنگ «کریه‌ترین جنبه‌های طبیعت بشری را به منصه‌ی ظهور رسانده بود، از جمله دروغ، نیرنگ، دورویی، طمع و رشوه‌خواری که همگی در این تبادلات نقشی محوری داشتند.»
گزارش کمیته‌ی ویژه‌ی تحقیقات صنایع مهمات سازی (گزارش نای)، کنگره‌ی ایالات متحده، سنا، هفتاد و چهارمین کنگره، دومین جلسه. 24 فوریه 1936. ص ۳ تا ۱۳
Report of the Special Committee on Investigation of the Munitions Industry (The Nye Report), U.S. Congress, Senate, 74th Congress, 2nd session, February 24, 1936, S. 3 – 13.
۱۶۱. در شرایط عادی یک شرکت در آمریکا می‌تواند به سودی شش، ده یا حتی دوازده درصدی دست یابد. چنان که باتلر سوداگران مرگ را به باد انتقاد می‌گیرد: «ولی سودهای دوران جنگ چیزی به کل متفاوت هستند، آن وقت است که سودها سر به آسمان می‌کشند، بیست، شصت، صد، سیصد یا حتی هزار و هشتصد درصد سود آن وقت ممکن است.»
اسمدلی باتلر: جنگ یک هیاهوست (فرال هاوس ۲۰۰۳)، ص.۲۷ و ۲۸
Smedley Butler: War is a Racket (Feral House 2003), S. 27 und 28.
۱۶۲. مورخ آلمانی ولفگانگ افنبرگر که همراه با ویلی ویمر اثری جامع درباره‌ی جنگ جهانی اول منتشر کرده است شرح می‌دهد: «در ابتدای مارس 1917 اخبار نگران کننده‌ای به دفتر بیضی شکل در واشنگتن رسید: شورش در ارتش فرانسه! همچنین اندک اندک نشانه‌های فروپاشی روسیه ظاهر می‌شدند. و در دریاهای آزاد به نظر می‌رسید که آلمان با زیردریایی‌های خود دست بالا را داشته باشد. از پیروزی آلمان و متعاقب آن از دست رفتن همه‌ی وام‌های جنگی به تفاهم مثلث باید به هر ترتیبی جلوگیری می‌شد، چرا که فروپاشی امپراتوری جی.پی. مورگان به معنی فروپاشی وال استریت می‌بود.» تنها با ورود ایالات متحده به جنگ بود که ورق به سود فرانسه و بریتانیای کبیر برگشت، و اینگونه سوداگران مرگ از بازپرداخت وام‌هایشان اطمینان حاصل کردند.
ولفگانگ افنبرگر و ویلی ویمر: بازگشت قماربازان (انتشارات تسایتگایست ۲۰۱۴). همچنین: ولفگانگ افنبرگر: بانکدارها و صاحبان صنایع تسلیحات در ۱۹۱۷ ایالات متحده را با فریب وارد جنگ کردند. نویه راینیشه تسایتونگ، ۲۴ آوریل ۲۰۱۹.
Wolfgang Effenberger und Willy Wimmer: Wiederkehr der Hasardeure (Verlag Zeitgeist 2014). Sowie: Wolfgang Effenberger: Banker und Rüstungsindustrielle tricksten 1917 die USA in den Krieg. Neue Rheinische Zeitung, 24. April 2019.
۱۶۳. یکی از قوی‌ترین منتقدان فِد و وال استریت در ایالات متحده ران پال جمهوری‌خواه است که از ۱۹۷۶ تا ۲۰۱۳ به نمایندگی از تگزاس در مجلس نمایندگان ایالات متحده حضور داشت. او مطالبه‌ی خود را چنین بیان کرد: «ما باید قدرت انحصاری فِد را از بین ببریم، زیرا این قدرت مشروع نیست.» با این حال او نتوانست اکثریت کنگره را با خود همراه کند.
نقل قول از والتر ویتمن در: اقتصاد بازار آزاد هم قوانینی دارد. روزنامه‌ی بازل‌لندشافتلیشه تسایتونگ، ۳۰ سپتامبر ۲۰۰۸. همچنین: نیکلاوس پایپر: ران پال: «فِد را منحل کنید». زوددویچه تسایتونگ، ۲۱ دسامبر ۲۰۱۰
Walter Wittmann zitiert in: Auch die freie Marktwirtschaft hat Regeln. Basellandschaftliche Zeitung, 30. September 2008. Sowie: Nikolaus Piper: Ron Paul: »Schafft die Fed ab«. Süddeutsche Zeitung, 21. Dezember 2010.
